Τσιγάρα που καταλαβαίνουν

Για μια στιγμή ξεχνώ

και συνεχίζω να θυμώνω

από συνήθεια.

Δεν είμαι κανένας.

Είμαι ο άλλος.

Για όλους ο άλλος.

Για κανέναν εγώ.

Μη μου ζητάς ταυτότητα.

Δεν έχω.

Δεν είμαι γράμματα

ούτε νούμερα

στα χαρτιά μιας κοινωνίας

που εκφράζεται με ηρεμία.

Είμαι ανθεκτικός στις σφαίρες

για αυτό με πυροβολώ τα βράδια.

Είμαι το τελευταίο τσιγάρο

πριν κόψεις το κάπνισμα.

Είμαι αυτός που καταπίνει χλωρίνες

για να ξεράσει ότι έφαγε.

Κουράστηκα να ταυτίζομαι με εσένα

και με εσένα να ζω την ίδια μέρα

κάθε νύχτα.

Οι άνθρωποι συνήθισαν να κρεμάνε τις ζωές τους στα δέντρα και να τα κόβουν μετά. Συνοχή, συνεκτικότητα και συνάφεια είναι οι αγαπημένες μου λέξεις που αρχίζουν από συν. Σήμερα θυμήθηκα τα πράγματα που μισώ. Την κανέλα, την ζέστη και εμάς. Θα ζήσω, θα κλάψω και θα πεθάνω ξανά ή το αντίστροφο.

Σας μισώ εσάς που δε χορεύετε.

Ημερολόγιο ενός προϊόντος

Οι μέρες μας

σαν κυλιόμενες σκάλες.

Πάνε προς τα πίσω

σε εμπορικό κέντρο

φτιαγμένες απλά

για να περνάνε.

Και εμείς

επιβάτες του τίποτα

κινούμαστε χωρίς να προχωράμε

με όνειρο να αγοράσουμε

όνειρα άλλων.

Άνθρωποι κυνηγάνε

προϊόντα και ανθρώπους

με όπλα που εκσφενδονίζουν τιμές.

Κάποιοι είναι εύκολοι

και πρόθυμα σηκώνουν το χέρι

θέλοντας να αποκτήσουν τιμή

γιατί η αυτοεκτίμηση τους έπεσε βαριά.

Μα κάποιοι αρνούνται

να γίνουν ψόφια αντικείμενα

σε χρωματιστά κοντέινερ

και γίνονται αιτίες επανάστασης.

Αναγκασμένοι να κοστολογήσουν

τον εαυτό τους αργότερα

όσο 10 πακέτα τσιγάρα.

Αλλά εσένα δε σε νοιάζουν αυτά.

Πιάνεσαι από λέξεις

και γίνεσαι όπλο μαζικής καταστροφής.

Γιατί όταν λείπεις

ο κόσμος αρχίζει να σου μοιάζει

και ο πόλεμος γίνεται όμορφος.

Η αυτοκαταστροφή μυρίζει Chanel νούμερο 22

ανάμεσα στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ.

Κοιτάω μόνο το πάτωμα.

Και χωρίς να σε βλέπω

ξέρω ότι είσαι κάπου εδώ κοντά.

Όλη μας η ζωή 

ένα άσκοπο περπάτημα

στους διαδρόμους των απορρυπαντικών.

Με κούρασε η κολόνια σου.

Θα φορέσω μαύρο μαντίλι

και με δάκρυα στα μάτια,

από την ασφυκτική ατμόσφαιρα,

θα κηρύξω επανάσταση.

Δε θα μου βάλω τιμή.

Στον διάδρομο με τις προσφορές

θα βρεις φθηνή αγάπη.

Δε με πουλάω αυτή τη φορά.

Αφύσικο σπίτι

Πάμε να κάνουμε

κάτι όμορφο.

Όταν οι άλλοι φοβούνται

να κάνουν

την αλλαγή.

Το πάμε σερί.

Θα μπεις στον ρυθμό.

Και θα χορέψεις.

Με όνειρα ντυμένος.

Και με υγρά μάτια.

Κάτω από ζωγραφιές

και αναμνήσεις

που δεν ζήσαμε ακόμα.

Ξέρω ένα σπίτι

που ονειρεύομαι καιρό.

Δεν έχει διεύθυνση

και δεν θα το βρεις στον χάρτη.

Έχει σώματα για τοίχους.

Ανθρώπινα σώματα.

Και για παράθυρα

τα μάτια μας.

Που σας κοιτούν

με λύπηση

γιατί φοβάστε το διαφορετικό.

Φοβάστε εμάς

που έχουμε γυάλινα όνειρα.

Σπάνε εύκολα.

Αλλά λάμπουν.

Και μπορείς να δεις την ζωή σου

να διαθλάτε μέσα από αυτά.

Φυσάει απόρριψη.

Η φυγή η μόνη λύση.

Από αφύσικους ανθρώπους.

με παραλογισμό για φύση

Ψάχνω τίτλο για κάτι μπλε σκούρο

Κοίτα.

Εγώ θα σκοτώσω το κενό.

Και θα σου ψιθυρίσω κάτι

στο σκοτάδι.

Όχι για πολύ.

Θα διαρκέσει λίγο.

Όσο το βράδυ μας.

Τα σημάδια που άφησες

στο δέρμα μου

ακόμη και αυτά

κράτησαν  περισσότερο.

Σου δίνω λιγότερα

και ότι απομένει παίρνω.

Ράβω την ζωή μου

με τα φθηνότερα ράμματα

και περιμένω

να μολυνθώ .

Δε ξέρω τι είναι σημαντικό

και τι θα μου τινάξει τα μυαλά

στον αέρα.

Ξέρω ότι κλαίω.

Δε σου κλαίγομαι.

Ο ένας με σημάδεψε.

Ο άλλος με άφησε πίσω.

Και ο άλλος με πέρασε απέναντι στο δρόμο

για να με γυρίσει

πάλι πίσω

από εκεί που ξεκίνησα.

Ξερνάω

και λούζομαι με ότι βγάλω.

βγάζω αλήθειες

Αίμα

Και συνήθειες.

Συνήθειες μιας ζωής

ενός άσχημου πρωταγωνιστή

που πάντα τον τρόμαζαν οι κομπάρσοι.

                               

Καπνίζω τα πιο όμορφα τσιγάρα

για να νοιώσω λίγο όμορφος.

Τουλάχιστον μέσα μου.