Η αλήθεια ενός Μπαμπούλα

Αν γουστάρεις να πατροναρεις τα τέρατα της ντουλάπας ως ανύπαρκτα, να θυμάσαι πως για κάποια από εμάς, η ντουλάπα είναι μια φρικιαστική εμπειρία καταπίεσης. Αντ'αυτού λοιπόν, μάθε στο παιδί σου να μη φοβάται τα τέρατα. Αντί να ανοίξεις την ντουλάπα για να το καθησυχάσεις, διαβεβαίωσε το ότι όσα τέρατα καταφέρνουνε να επιζήσουν έξω απ'τη ντουλάπα, δε θέλουνε το κακό κανενός. Μόνο της πατριαρχίας. Εκεί ναι, τα βρίσκουνε. Αλλού τα χαλάνε.

Και φυσικά όχι.
Αυτό δεν είναι πατρωνάρισμα.
Είναι ένστικτο επιβίωσης.

This is not a love song

One, two

I manipulate you.

Three, four, five

Communism will never thrive.

Six, seven, eight

You took the red pill, too late.

Nine, ten

Never called you again.

#fuckyou is the latest trend.

What if Juliet lives in the end.

Atechnic is my best friend.

I want this to end, with a simple and.

O comfortable friar! Where is her lord?

She does remember well where she should be,

And there she is. What’s there? 

A cup, closed in her true love’s hand?

Poison, she sees, hath been his timeless end

Drunk all, and left no friendly drop

To help her after? She will kiss thy lips.

χαμηλή μπαταρία

Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που γελούσε με τις πέτρες. Έτρωγε μόνο μακαρόνια και έπινε. Έτρωγε μόνο μακαρόνια και κάπνιζε. Έτρωγε μόνο μακαρότι και αν έτρωγε γελούσε με τις πέτρες. Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που έτρωγε πέτρες. Γελούσε μόνο με τα μακαρόνια και κάπνιζε. Γελούσε μόνο με τα μακαρόνια και έπινε. Γελούσε μόνο με   πίνοντας τις   και κάπνιζε μέσα σε   και οι πέτρες. Μία μέρα ένα παιδί τις γειτονιάς του έδωσε ένα χαρτομάντιλο και ξέσπασε σε γέλια.

-Που ξέρεις εσύ τι ονειρεύτηκα ;

Δυο γωνίες έχουν κοινή διχοτόμο σελ. 7.49

Δεν θέλω να είμαι ένα όμορφο αγόρι

Ένα όμορφο αγόρι

Ένα όμορφο άτομο που θα φλερτάρεις σε ένα πάρτυ

Σε ένα πάρτυ ένα όμορφο άτομο και μια γωνία

Μια γωνία με φτερά στην πλάτη και ένα άλλο

Ένα άλλο λογικό άλμα χωρίς πραγματικό λόγο να υπάρχει

Όπως η δουλειά σου

Η δουλειά σου δεν είναι καν πραγματική

Όπως πραγματική είναι η χρυσόσκονη

Και ένας σκύλος

Και μια μέρα

Χωρίς η μέρα να πρέπει να είναι πραγματική γιατί είναι δικιά μας

Δε θέλω να είμαι μια γωνία

Γιατί οι γωνίες βαραίνουν το κέντρο

Δεν θα ήθελα να είμαι ούτε χρυσόσκονη

Γιατί η χρυσόσκονη παράγετε στην Κρήτη

Και που να τρέχουμε μέχρι εκεί για να καπνίσουμε

Δεν θα ήθελα να είμαι μια τελεία

Γιατί έτσι τελειώνεις τις φράσεις σου

Θα ήθελα να είμαι κόμμα

Δε θα ήθελα να είμαι θα

Γιατί στα θα τα πάω καλά

Και μόνο σε αυτά μένω

Θα ήθελα να είμαι το βιβλίο στα χέρια σου όταν κοιμάσαι

Ή μια τρίχα που πετάς από τα φρύδια σου

Θα ήθελα να είμαι ένας γλάρος κομπάρσος σε ταινίες

Ή να είμαι υγρό που κάνει ελεύθερη πτώση όταν τελειώνεις μαζί μου

Θα ήθελα να είμαι ένας μπούφος που δεν μπορεί να πει το ΜΠΟΥ

Ή ένα παπάκι χωρίς φύλο και φτερά

Θα ήθελα να είμαι φτερά στην πλάτη μιας γωνίας

Ή ένα όμορφο αγόρι που χορεύει για να το προσέξεις

Να το προσέξεις για να το φλερτάρεις

Να το φλερτάρεις για να είναι πραγματικό

Θα ήθελα να είμαι πραγματικός και ας είμαι μια μέρα μας

Και δε λέω μου γιατί το θα δεν είναι πραγματικά δικό μου

Όπως πραγματικά δεν είναι πραγματικό

Αν με άκουγες θα με ερωτευόσουν λίγο

Και ας μην έχω πραγματική δουλειά 

Κάτι εκνευριστικό για Ντραμπουί

Χρατς

Ντουπ

Βζιν

Αντί να σας φτύσω

Θα σας δείξω το στομάχι μου

Βρήκαμε λύση στο πρόβλημα

Και το σύμπαν άλλαξε ερώτηση

Κάποιοι το αποκαλούν συγγραφικό αδιέξοδο

Βέβαια για εμάς θα είναι πάντα μια κατάψυξη

που θα παράγει σουτζουκάκια μιας γιαγιάς

Πλοτ τουίστ

Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να καθαρίσω το μπαλκόνι

Αλλά φοβάμαι μη μπει και αυτό στην σειρά

Πίσω από την ΔΕΗ, το Αέριο και τον σκύλο μου

για να με μηνύσει και αυτό

Πόση αντιφατικότητα όταν γδυνόμαστε για να ζεσταθούμε 

Κανένα κείμενο δε με κάλυψε

Έκτος από αυτά τα τέτχια με λίγο από εκείνο για γέμιση

Πόσο πιο συγκεκριμένος να γίνω ;

Πλοτ τουίστ

Οι μέρες μου θα κάνουν έφοδο στα μάτια σας

Και τον Μάιο πάλι θα μιλάτε για τον υπαρκτό σοσιαλισμό

Οι εκφάνσεις της διατροφής μου θα κάνουν έφοδο στα στομάχια σας

Και τον Αύγουστο πάλι θα μιλάτε για πόλεμο και τέχνη

Οι καλύτεροι οργασμοί μου θα κάνουν έφοδο στα τρίγωνά σας

Και μέχρι να πεθάνετε δε θα έχετε τι να πείτε για την διεκδίκηση του χώρου

Παλαμάκι αλλαγής σκέψης

Δεν ήρθε η ώρα να μάθετε για εμένα

Ούτε για αυτή

Ούτε αυτή, αυτή , αυτή και αυτόν.

Οι οργασμοί μας μάθανε να αναπνέουν και να τραγουδάνε μαζί

Λες και επιδιώξαμε ποτέ κάτι τέτχιο

Παλαμάκι

Δεν είμαι εγώ περίεργος

Εδώ κάποιος έκρυψε την Νάρνια σε μια ντουλάπα

Και μια άλλη τραγούδησε για λερωμένα τζιν

Παλαμάκι

Οι ερωτικές σας σχέσεις  ζηλεύουν εμάς

Γιατί μείναμε εραστές

Και γελάμε κάθε βράδυ γιατί είμαστε δυστυχισμένοι

Και αυτές κλαίνε κάθε βράδυ γιατί είναι χαρούμενες

Όπως θα έλεγε και εκείνη :

Μαλακία τους.

Για καλημέρα ή ότι μας βολέψει

Πίκι πίκι.

Πολλές άγνωστες κυρίες

με καινούρια σιδερωμένα ρούχα.

Τι μέρα λες να ναι ;

Σε χτυπούσα το κουδούνι όλο το βράδυ.

Όχι για να σου ψιθυρίσω.

Ήθελα να πάμε για ποδήλατο.

Ήρθα με ένα κάτω από το σπίτι σου.

Όταν με κοιτούσε ο περιπτεράς

έκανα ότι στρίβω τσιγάρο.

Όταν ένας περαστικός με ρώτησε ‘’τι ώρα είναι ;’’

Του είπα

‘’η ώρα είναι μια κοινωνική κατασκευή για να μπορούν να οριοθετούν τα σιντριβάνια τους’’

Και αυτός με ρώτησε με μεγάλη έκπληξη

‘’και τι κατασκευάζει ;’’

Τότε κατάλαβα πως μόνο μια κυρία

με κόκκινα μαλλιά

θα καταλάβαινε τι είπα.

Αν πάμε βόλτα με τον Ρούντι

θα σε βάλω στη σέλα

και στο μπροστινό φρένο

θα κρεμάσουμε κορδέλα.

Ξέρω μια λίμνη.

Θα πλησιάσουμε ήσυχα.

Θα βγάλω το μαχαίρι από την κάλτσα μου,

θα με κρατήσεις για να μη βρέξω τα πόδια μου

και θα σου κόψω μια φέτα απ το φεγγάρι.

Αν πάλι δε θέλεις

ή δεν προλαβαίνεις

μπορούμε να πάμε μια άλλη φορά

και να κοιμηθούμε και το βράδυ μαζί.

Αν θέλεις.

Δε θα σε διώχνω απ το κρεβάτι

μουρμουρίζοντας εικόνες.

Θα είμαι ακίνητος

σαν να είμαι σε κώμα πολλά χρόνια

έτοιμος να ξυπνήσω.

Ξύπνα με όμως

αν πρέπει να φύγεις.

Δε θέλω να φύγεις έτσι.

Πολλοί έφυγαν έτσι

και δεν είπαν τίποτα.

Και ούτε που μάθανε ποτέ

να κάνουν ποδήλατο

και ούτε που

φάγανε φεγγάρι σε μια λίμνη.

Μάλλον θα τους έπεσε βαριά η βόλτα για βραδινό.

Και μάλλον δε κοιμήθηκαν ποτέ ξανά μαζί μου.

Αν είχες κόκκινα μαλλιά θα καταλάβαινες,

έχεις τουλάχιστον κόκκινο κραγιόν.

Lullaby

Έχω σταματήσει την ώρα 2 φορές μέχρι τώρα

και άλλες 9 όταν δεν έβλεπες.

Θα έχω πάντα πικρή γεύση στο στόμα μου

και μια εικόνα με δύο ανθρώπους ξαπλωμένους στο πάτωμα.

Θα μου λες ότι χιονίζει και ας είναι καλοκαίρι,

θα σου φτιάχνω τους γιακάδες

και θα ξεχνάω κάθε πρωί πως πίνεις τον καφέ σου.

Αλλά εσύ δε θα πίνεις καφέ

και θα βαριέσαι να μου θυμίζεις πράγματα που δε θυμάμαι.

Θα μιλάω με τσιγάρα για χορό

και θα μετράω σε καθρέφτες τις άσπρες μου τρίχες.

Εσύ θα ξαπλώνεις στο πάτωμα και θα μου λες ότι χιονίζει.

Τότε θυμωμένα θα σου λέω ότι σκάω από την ζέστη

και εσύ πάλι δε θα μου απαντάς.

Οι μέρες θα φεύγουν και θα νοιώθω ότι μου κόβεται η φωνή.

Θα βάφω τον  τοίχο σου κάθε βράδυ με το ίδιο χρώμα.

Και εσύ θα ενθουσιάζεσαι ολοένα και λιγότερο.

Θα σου διαβάζω εφημερίδες

με ψεύτικες ειδήσεις και με τα νέα από τον πόλεμο.

Μα δε θα υπάρχει πόλεμος.

Και εσύ δε θα καταλαβαίνεις την μεταφορά.

Θα μένεις ξαπλωμένος στο πάτωμα και θα με ρωτάς αν έξω χιονίζει ακόμη.

Μα το μόνο που θα έχω να πω είναι ένα κοφτό όχι.

Στο τασάκι τα τσιγάρα μας θα κάνουν σεξ

και θα συνειδητοποιήσω τότε

πως δε σε έχω δει ποτέ γυμνό

και ότι έχω μέρες να ακούσω το αγαπημένο σου τραγούδι.

Θα πάω ένα πρωί για τσιγάρα

και όταν γυρίσω δε θα είσαι στο πάτωμα.

Θα είσαι δίπλα στην πόρτα

και γεμάτος αμηχανία θα σε ρωτήσω αν χιονίζει.

Τότε θα πάρεις τα τσιγάρα μου

και πριν φύγεις θα μου πεις

Πρέπει να φύγω 

γιατί έξω το έστρωσε 

και άρχισε να χιονίζει μέσα.

Όταν ανοίξεις την πόρτα

Θα καταλάβω πως ο πόλεμος υπήρξε

και νικήσαν οι άλλοι.

Τελικά,

εγώ δεν είμαι καλός στις μεταφορές.

Χαμένοι στο Περού μέσα σε τραίνα

Είχα να σου πω άλλα τόσα.

Αλλά δε στα είπα.

Ξέρεις.

Όλοι όσοι μου μοιάζουν ξέρουν.

Λόγια κομμένης σκηνής .

Αυτή είναι η τέχνη μου .

Να υπερβάλω

και να κάνω τον μαλάκα.

Για αυτό σου γράφω

και δε στα λέω από κοντά.

Οι πιο περίεργοι άνθρωποι

που γνώρισα ποτέ,

είναι οι επιβάτες ενός τραίνου

χωρίς πόρτες

και προορισμό.

Καταλαβαίναμε ο ένας την σιωπή του άλλου.

Αλλά κολλούσαμε στα λόγια.

Μάλλον εγώ φταίω πάλι.

Θα ράψω το στόμα μου

και θα μιλάω από τα μάτια.

Στοπ.

Δε μου άρεσε.

Πάμε πάλι από την αρχή.

Θα μείνεις εδώ μέχρι να το πετύχω.

Κάποια μέρα θα σε κοιτάω

και θα βλέπω το κενό.

Τα φώτα έσβησαν.
3

2

1

Πάμε πάλι από την αρχή.

Ένα έργο μίας ώρας σε λεπτά και άλλα τρία

Πράξη 1η

Ρε γαμώτο.

Εγώ ήθελα να φέρω την άνοιξη πριν έρθεις.

Ήθελα να μου ανοίξεις μια τρύπα στο κεφάλι

και να ξεράσεις μέσα τις θεωρίες σου

από βουλιμία

τρώγοντας το ένα ψέμα μετά το άλλο.

Πόσο να αντέξω και εγώ ;

Να μου λες συγγνώμη

κάθε φορά που δεν γαμάς άλλον

πριν από εμένα.

Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά

και να μου λες πόσο με μισείς και θέλεις να πεθάνω.

Τίποτα δε θα αλλάξει.

Ή μάλλον όλα θα αλλάξουν για να μείνω ίδιος εγώ.

Ήθελα κάτι να σου πω πάντως.

Στην 2η πράξη οι μέρες θα περνούν

και εγώ θα προσθέτω κρίκους στις αλυσίδες μου.

Κάθε μέρα και κρίκος.

Έτσι τα βράδια θα απομακρύνομαι και λίγο ακόμα.

Τι να τον κάνω τον χρόνο ;

Να βρω ένα καλό αστείο έψαχνα

για αυτή τη γαμημένη αναγνώριση

από εσένα και τους ενόρκους φίλους σου.

Υπήρξες !!

Υπήρξες και ήσουν μαζί μου !!

Υπήρξες !!

Σε θυμάμαι μαζί μου !!

Γιατί δε με πιστεύεται ;

Μπορώ να φέρω αποδεικτικά στοιχεία.

Έχω κρατήσει όλα τα εισιτήρια που πήραμε μαζί

και ρούχα που είχα κλέψει κρυφά από την τσάντα σου.

Όχι κύριε ανακριτή.

Δεν ήθελα να τα φορέσω.

Ήθελα κάτι να του πω.

Πράξη 3η

Ρε γαμώτο δες.

Ήθελα να βρω κάτι που να θυμίζει

δύο χρόνια σε μία ώρα και άλλα τρία λεπτά.

Ήθελα να μάθεις να αναπνέεις από το στόμα μου.

Ήθελα να τους κάνω να κλάψουν που δεν σε έζησαν

και που ποτέ δε θα σε ζήσουν όπως εγώ.

Γιατί μπορώ να με πουλήσω ακριβότερα από όσο νομίζεις.

Ήθελα κάτι να σου πω.

Και θα στο πω τώρα που δεν ευθύνεσαι εσύ για αυτό.

Είμαι ευτυχισμένος.

Υ.Γ. Εσύ ;

Ημερολόγιο ενός προϊόντος

Οι μέρες μας

σαν κυλιόμενες σκάλες.

Πάνε προς τα πίσω

σε εμπορικό κέντρο

φτιαγμένες απλά

για να περνάνε.

Και εμείς

επιβάτες του τίποτα

κινούμαστε χωρίς να προχωράμε

με όνειρο να αγοράσουμε

όνειρα άλλων.

Άνθρωποι κυνηγάνε

προϊόντα και ανθρώπους

με όπλα που εκσφενδονίζουν τιμές.

Κάποιοι είναι εύκολοι

και πρόθυμα σηκώνουν το χέρι

θέλοντας να αποκτήσουν τιμή

γιατί η αυτοεκτίμηση τους έπεσε βαριά.

Μα κάποιοι αρνούνται

να γίνουν ψόφια αντικείμενα

σε χρωματιστά κοντέινερ

και γίνονται αιτίες επανάστασης.

Αναγκασμένοι να κοστολογήσουν

τον εαυτό τους αργότερα

όσο 10 πακέτα τσιγάρα.

Αλλά εσένα δε σε νοιάζουν αυτά.

Πιάνεσαι από λέξεις

και γίνεσαι όπλο μαζικής καταστροφής.

Γιατί όταν λείπεις

ο κόσμος αρχίζει να σου μοιάζει

και ο πόλεμος γίνεται όμορφος.

Η αυτοκαταστροφή μυρίζει Chanel νούμερο 22

ανάμεσα στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ.

Κοιτάω μόνο το πάτωμα.

Και χωρίς να σε βλέπω

ξέρω ότι είσαι κάπου εδώ κοντά.

Όλη μας η ζωή 

ένα άσκοπο περπάτημα

στους διαδρόμους των απορρυπαντικών.

Με κούρασε η κολόνια σου.

Θα φορέσω μαύρο μαντίλι

και με δάκρυα στα μάτια,

από την ασφυκτική ατμόσφαιρα,

θα κηρύξω επανάσταση.

Δε θα μου βάλω τιμή.

Στον διάδρομο με τις προσφορές

θα βρεις φθηνή αγάπη.

Δε με πουλάω αυτή τη φορά.

Ζαλισμένο άρθρο 334

Στη υγειά μας μωρό μου.

Πως περνάς ;

Σήμερα θυμήθηκα

τα χρώματα που έβλεπα

στο κεφάλι σου.

Και άλλα τόσα που ένοιωσα.

Τι είμαι ακριβώς ;

Μπορείς να με ορίσεις ;

Ζω την κάθε μου μέρα

σαν αύριο να ξημερώνει Δευτέρα.

Με το ίδιο άγχος.

Από το δημοτικό.

Αλλά σήμερα είναι Παρασκευή.

Και σαν Παρασκευή θα την ζήσω.

Βρες την λογική στις λέξεις μου.

Με είπαν εύκολο

χωρίς να ξέρουν

πόσο δύσκολο μου είναι.

Δεν έχω πάρει τίποτα.

Μπορώ να στο ορκιστώ.

Μόνος νοιώθω γαμώτο.

Θα καταλάβεις την ζωή μου

όταν σου βάλω ένα πιστόλι

στο στόμα

και σου πω τραγούδα.

Πως νιώθεις ;

Είναι αρκετά ρεαλιστικό ;

θα μετρήσω τον χρόνο σε τσιγάρα

και ουσίες που με διαλύουν.

Σε αντικατέστησα με ουσίες μωρό μου.

Τις ίδιες ψευδαισθήσεις μου προκαλούν

αλλά χωρίς να με σκοτώνουν αργά.

Μπαμ και κάτω.

Μη μετράς τις τρύπες

στα χέρια μου.

Κάθε μέρα

και μία παραπάνω.

Στο κεφάλι μου κοίτα.

Εκεί θα ανοίξω μεγαλύτερη.

Και βάση Ποινικού Κώδικα

θα σε βγάλω μια και καλή.

Γυαλιά στα χέρια μου

Αίματα στο πάτωμα

Χρώματα στις σκιές μας

Το γκρι σου

δεν υπάρχει πια.

 Έξωση

από το κεφάλι μου.

Βαρέθηκα τις Δευτέρες μας.

70 μπλε σκούρες γραμμές

Άνθρωποι διάφανοι.

Άνθρωποι περαστικοί.

Άνθρωποι ακροβάτες.

Όλοι τους τρομακτικοί.

Δε διακρίνεις χρώματα

στα πρόσωπά τους.

Όμως βλέπεις καθαρά

κάτω από το δέρμα τους

όλο το νευρολογικό τους σύστημα.

Και εγώ

στον πάτο μιας αντεστραμμένης πυραμίδας

περιμένοντας καιρό.

Ας μιλήσουμε για την σκιά.

Ένα κράμα

ζωής που έρχεται

και ζωής

που έχει ήδη σβήσει.

Όλη η σκηνογραφία του κόσμου

εμπνευσμένη από αυτόν.

Δεν είναι πρωταγωνιστής.

Όλη η παράσταση έχει γραφτεί για αυτόν.

Δεν έχει υπόσταση.

Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτόν.

Δεν είναι άνθρωπος.

Συγγραφέας είναι.

Και κάποτε έγραψε αυτό :

“Άνθρωπος φτιαγμένος από γυαλί”

Σήμερα πάλι

Ξύπνησα ιδρωμένος

Σήμερα πάλι

Είδα όνειρο ότι έπεφτα

Σήμερα πάλι

Ένιωσα το γκρι της ξεφτίλας

Σήμερα πάλι

Θα πω αύριο

Πάλι αύριο λοιπόν

Μήπως και οι λέξεις

Βγάλουν κάποιο νόημα

Θα μετρήσω ανθρώπους

Για τους οποίους υπάρχω

Μήπως και με πάρει

Ο ύπνος ξανά

Ένα

Δύο

Παύση

πάλι από την αρχή

Καληνύχτα

Θα σε δω ξανά

Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη

Αύριο

Πάλι αύριο

Καληνύχτα

Πάλι

Και από το τέλος στην αρχή ξανά

Αν θέλεις να κρατήσεις κάτι

κράτα αυτό.

Είναι οριακά όμορφο

αλλά αρκετά αληθινό.

Θα πεθάνω για πολλούς

όμως για έναν θα ζω.

Και αν χαθώ στον πάτο

κράτα αυτό.

Περιμένω

να πεθάνω

και ξανά να γεννηθώ.

Περίμενε

ή σκότωσέ με.

Δε μοιάζει λογικό.

Είναι όμως όλα

όσα με έμπνευσες να πω

Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο

Αισθητική νοσοκομείου

Παντού               

Και δε μπορώ να ταυτιστώ

Άσπρο παντού

Μπορείς να δεις την ζωή σου

Μέσα από την μπλούζα μου

Την ζωή που δεν έζησες

Και άλλες τόσες

Που δεν προσπάθησες να ζήσεις

Φτάνει για σήμερα

Η παθητική μου στάση

Τα καταστρέφει όλα

Όλα όσα ζήσαμε

Και αυτά που λέγαμε

 ότι θα καταφέρουμε

μα δε καταφέραμε τίποτα

Και χορεύουμε στον δρόμο

Στο ρυθμό της

Τζούντι Γκάρλαντ

Με έναν ψυχαναγκασμό στα μάτια

Μη τυχών

Και διαφέρουμε από το σύνολο

Ένα σύνολο κανόνων

Και διαταγών

Ήμαστε άχρηστοι

Άχρηστοι

Κοίτα

Το βλέπω καθαρά πλέον

Φάγαμε τη ζωή μας κλαίγοντας

Επειδή λέει δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα σωστά

Όσο άχρηστος και αν νοιώθω

Όσο μικρός και αν φαίνομαι

Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο

Θα διαλέξω εγώ τον θάνατό μου

Δε θα κάτσω άλλο να κλαίγομαι

Τώρα όμως μιλάω για σένα

και για μένα

Αν περάσεις καμιά βόλτα από εδώ

Και σου λείψω ξαφνικά

Ψάξε με

Θα είμαι κάτω από το χρώμα σου

Εκείνο το χρώμα

που μυρίζει παράνοια

Ανάβω τσιγάρο

Και σου χαμογελάω

Καληνύχτα

Θα τα πούμε σε μια άλλη βροχή

Ένα κείμενο για έναν μεγάλο μικρό άνθρωπο

Δε ξέρω τι περίμενες από εμένα

Ότι είχα στο έδωσα

Στο είπα

Στο έδηξα

Μάλλον έπρεπε να πω,

ναι !

Γαμήσου με όσους θέλεις,

ναι !

Μη με αγαπήσεις ποτέ,

όχι !

Εγώ θα σε αγαπάω για πάντα,

ναι !

Και ας μη καταλαβαίνω τι θέλεις,

ΌΧΙ..

Είσαι μικρός

Δεν έχεις εμπειρίες

Δεν έχεις ζωή

Δεν έχεις αξία

ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟΣ

 Τελικά αξίζω ή όχι ;

Θα μου πει κανείς ;

Πως πρέπει να είμαι ;

Πως πρέπει να μιλάω ;

Πως πρέπει να φέρομαι ;

Πως πρέπει να γίνω για να μοιάζω με εσάς ;

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΜΟΙΑΣΩ

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΕΛΩ

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ

Είσαι μικρός

Δεν ξέρεις τίποτα

Είσαι μικρός

Δε μπορείς να καταλάβεις

Θάνατοι χωρίς ουσία

Ξερατά

Ιδρώτας

Νεύρα

Και λευκή κατάθλιψη

Στο είχα πει

Είμαι φτιαγμένος από στάχτη

Και καπνό

Πάω μόνο εκεί

Που ο αέρας μου επιτρέπει να πάω

Σκέφτηκα πολύ

Αν πρέπει να σου απαντήσω ή όχι

Δε με νοιάζεις

Οπότε δεν ασχολήθηκα

Αλλά νομίζω κάτι θέλω να σου πω.

Όσο λίγο και αν θέλουν να με λένε.

Αποδομώντας  τον ίδιο μου τον εαυτό.

Το πολύ σας είναι λίγο..

Δε πλανιέμαι !

Η ιστορία του Γκρι

Μιλάμε

Πονάμε

Μα δε λέμε τίποτα

Περιμένουμε κλαίγοντας πίσω από μια χαμογελαστή γκριμάτσα

Όχι χαρούμενη

Χαμογελαστή

Μα μέχρι πότε θα περιμένουμε ;

Μέχρι πότε ;

-Μήπως φταίω εγώ ;

-Όχι αγάπη μου. Όλο οι άλλοι φταίνε

όλο οι άλλοι

πάντα οι άλλοι

-Την επόμενη φορά όμως θα γίνω ακριβός αυτό που θέλεις.

Να το ξέρεις

Κάτσε κάτω και κλείσε τα μάτια

Μη νιώσεις τίποτα

Απλά άκου

Άκουσε αυτόν που ανασαίνει δίπλα σου

Τώρα κλαίει

Άκουσε καλά

Βουβές κραυγές κάνουν κρότο όταν πέφτουν στο πάτωμα

Η σιωπή του ουρλιάζει ένα όνομα

Και ένα χρώμα

Γκρι

-Γιατί να μη σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ;

-Μου θυμίζεις εμένα

-θέλω να σε ξαναδώ

-Δε φταις εσύ, απλά ο κόσμος είναι ηλίθιος

 Δε φταις !

Ποτέ δε φταις !

Εσύ δε φταις ποτέ !

Έχω μια ιδέα για την επόμενή μας νύχτα.

Θα ξαπλώσεις δίπλα μου και θα μου πεις

Πως η ευτυχία πονάει

Θα μου πεις να μην αφήνω τους άλλους να μου δίνουν φτερά

Γιατί μπορούν να μου τα σκίσουν όποτε γουστάρουν

Θα μου πεις πως το μόνο που ήθελες ήταν να γεμίσεις ένα κενό σου

Ότι δε θέλεις να με ξαναδείς ποτέ

Μέτα θα σηκωθείς για να φύγεις πάλι

Και πριν με ξεχάσεις ξανά

Θα μου πεις όλη την αλήθεια κρυμμένη σε μία φράση

-Τελικά μικρό μου, ίσως να φταις λίγο και εσύ !

Και έτσι το γκρι 

θα γίνει πάλι μαύρο μετά.