Άνθρωποι διάφανοι.
Άνθρωποι περαστικοί.
Άνθρωποι ακροβάτες.
Όλοι τους τρομακτικοί.
Δε διακρίνεις χρώματα
στα πρόσωπά τους.
Όμως βλέπεις καθαρά
κάτω από το δέρμα τους
όλο το νευρολογικό τους σύστημα.
Και εγώ
στον πάτο μιας αντεστραμμένης πυραμίδας
περιμένοντας καιρό.
Ας μιλήσουμε για την σκιά.
Ένα κράμα
ζωής που έρχεται
και ζωής
που έχει ήδη σβήσει.
Όλη η σκηνογραφία του κόσμου
εμπνευσμένη από αυτόν.
Δεν είναι πρωταγωνιστής.
Όλη η παράσταση έχει γραφτεί για αυτόν.
Δεν έχει υπόσταση.
Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτόν.
Δεν είναι άνθρωπος.
Συγγραφέας είναι.
Και κάποτε έγραψε αυτό :
“Άνθρωπος φτιαγμένος από γυαλί”
Σήμερα πάλι
Ξύπνησα ιδρωμένος
Σήμερα πάλι
Είδα όνειρο ότι έπεφτα
Σήμερα πάλι
Ένιωσα το γκρι της ξεφτίλας
Σήμερα πάλι
Θα πω αύριο
Πάλι αύριο λοιπόν
Μήπως και οι λέξεις
Βγάλουν κάποιο νόημα
Θα μετρήσω ανθρώπους
Για τους οποίους
υπάρχω
Μήπως και με πάρει
Ο ύπνος ξανά
Ένα
Δύο
Παύση
πάλι από την αρχή
Καληνύχτα
Θα σε δω ξανά
Στην άλλη πλευρά του
καθρέφτη
Αύριο
Πάλι αύριο
Καληνύχτα
Πάλι
Και από το τέλος στην
αρχή ξανά
Αν θέλεις να κρατήσεις κάτι
κράτα αυτό.
Είναι οριακά όμορφο
αλλά αρκετά αληθινό.
Θα πεθάνω για πολλούς
όμως για έναν θα ζω.
Και αν χαθώ στον πάτο
κράτα αυτό.
Περιμένω
να πεθάνω
και ξανά να γεννηθώ.
Περίμενε
ή σκότωσέ με.
Δε μοιάζει λογικό.
Είναι όμως όλα
όσα με έμπνευσες να πω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου