...

...

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Για καλημέρα ή ότι μας βολέψει

Πίκι πίκι.
Πολλές άγνωστες κυρίες
με καινούρια σιδερωμένα ρούχα.
Τι μέρα λες να ναι ;
Σε χτυπούσα το κουδούνι όλο το βράδυ.
Όχι για να σου ψιθυρίσω.
Ήθελα να πάμε για ποδήλατο.
Ήρθα με ένα κάτω από το σπίτι σου.
Όταν με κοιτούσε ο περιπτεράς
έκανα ότι στρίβω τσιγάρο.
Όταν ένας περαστικός με ρώτησε ‘’τι ώρα είναι ;’’
Του είπα
‘’η ώρα είναι μια κοινωνική κατασκευή για να μπορούν να οριοθετούν τα σιντριβάνια τους’’
Και αυτός με ρώτησε με μεγάλη έκπληξη
‘’και τι κατασκευάζει ;’’
Τότε κατάλαβα πως μόνο μια κυρία
με κόκκινα μαλλιά
θα καταλάβαινε τι είπα.
Αν πάμε βόλτα με τον Ρούντι
θα σε βάλω στη σέλα
και στο μπροστινό φρένο
θα κρεμάσουμε κορδέλα.
Ξέρω μια λίμνη.
Θα πλησιάσουμε ήσυχα.
Θα βγάλω το μαχαίρι από την κάλτσα μου,
θα με κρατήσεις για να μη βρέξω τα πόδια μου
και θα σου κόψω μια φέτα απ το φεγγάρι.
Αν πάλι δε θέλεις
ή δεν προλαβαίνεις
μπορούμε να πάμε μια άλλη φορά
και να κοιμηθούμε και το βράδυ μαζί.
Αν θέλεις.
Δε θα σε διώχνω απ το κρεβάτι
μουρμουρίζοντας εικόνες.
Θα είμαι ακίνητος
σαν να είμαι σε κώμα πολλά χρόνια
έτοιμος να ξυπνήσω.
Ξύπνα με όμως
αν πρέπει να φύγεις.
Δε θέλω να φύγεις έτσι.
Πολλοί έφυγαν έτσι
και δεν είπαν τίποτα.
Και ούτε που μάθανε ποτέ
να κάνουν ποδήλατο
και ούτε που
φάγανε φεγγάρι σε μια λίμνη.
Μάλλον θα τους έπεσε βαριά η βόλτα για βραδινό.
Και μάλλον δε κοιμήθηκαν ποτέ ξανά μαζί μου.
Αν είχες κόκκινα μαλλιά θα καταλάβαινες,

έχεις τουλάχιστον κόκκινο κραγιόν.