...

...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Καινούριος καπνός

Για άλλη μια φορά φοράω ότι είναι καθαρό.
Καινούρια παπούτσια.
Καινούρια μπλούζα.
Καινούρια διάθεση.
Όλα αποστειρωμένα.
Τίποτα δεν έχει πάρει το σχήμα του σώματός μου.
Μέχρι και στις μέρες
και στα βράδια
εγώ προσαρμόστηκα.
Αποφάσισα να είμαι δεκτικός.
Η σφαίρα παραμόρφωσε το κεφάλι μου.
Την επόμενη φορά θα της αλλάξω σχήμα εγώ.

Μυρίζεις καπνό από 1η Δεκέμβρη.
Δεν απέρριψα την συνήθεια
γιατί συνήθισα την απόρριψη.
Λογικό άλμα νούμερο 19.
Μυρίζεις καπνό από 1η Δεκέμβρη.
Ο καιρός έχασε το μυαλό του.
Μα εμείς δεν έχουμε μυαλό,
ούτε καιρό για χάσιμο.
Μυρίζεις καπνό από 1η Δεκέμβρη.

Θα σε καπνίζω για να σε νιώθω μέσα μου.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Τσιγάρα που καταλαβαίνουν

Για μια στιγμή ξεχνώ
και συνεχίζω να θυμώνω
από συνήθεια.
Δεν είμαι κανένας.
Είμαι ο άλλος.
Για όλους ο άλλος.
Για κανέναν εγώ.
Μη μου ζητάς ταυτότητα.
Δεν έχω.
Δεν είμαι γράμματα
ούτε νούμερα
στα χαρτιά μιας κοινωνίας
που εκφράζεται με ηρεμία.
Είμαι ανθεκτικός στις σφαίρες
για αυτό με πυροβολώ τα βράδια.
Είμαι το τελευταίο τσιγάρο
πριν κόψεις το κάπνισμα.
Είμαι αυτός που καταπίνει χλωρίνες
για να ξεράσει ότι έφαγε.
Κουράστηκα να ταυτίζομαι με εσένα
και με εσένα να ζω την ίδια μέρα
κάθε νύχτα.

Οι άνθρωποι συνήθισαν να κρεμάνε τις ζωές τους στα δέντρα και να τα κόβουν μετά. Συνοχή, συνεκτικότητα και συνάφεια είναι οι αγαπημένες μου λέξεις που αρχίζουν από συν. Σήμερα θυμήθηκα τα πράγματα που μισώ. Την κανέλα, την ζέστη και εμάς. Θα ζήσω, θα κλάψω και θα πεθάνω ξανά ή το αντίστροφο.

Σας μισώ εσάς που δε χορεύετε.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Ημερολόγιο ενός προϊόντος

Οι μέρες μας
σαν κυλιόμενες σκάλες.
Πάνε προς τα πίσω
σε εμπορικό κέντρο
φτιαγμένες απλά
για να περνάνε.
Και εμείς
επιβάτες του τίποτα
κινούμαστε χωρίς να προχωράμε
με όνειρο να αγοράσουμε
όνειρα άλλων.

Άνθρωποι κυνηγάνε
προϊόντα και ανθρώπους
με όπλα που εκσφενδονίζουν τιμές.
Κάποιοι είναι εύκολοι
και πρόθυμα σηκώνουν το χέρι
θέλοντας να αποκτήσουν τιμή
γιατί η αυτοεκτίμηση τους έπεσε βαριά.
Μα κάποιοι αρνούνται
να γίνουν ψόφια αντικείμενα
σε χρωματιστά κοντέινερ
και γίνονται αιτίες επανάστασης.
Αναγκασμένοι να κοστολογήσουν
τον εαυτό τους αργότερα
όσο 10 πακέτα τσιγάρα.

Αλλά εσένα δε σε νοιάζουν αυτά.
Πιάνεσαι από λέξεις
και γίνεσαι όπλο μαζικής καταστροφής.
Γιατί όταν λείπεις
ο κόσμος αρχίζει να σου μοιάζει
και ο πόλεμος γίνεται όμορφος.
Η αυτοκαταστροφή μυρίζει Chanel νούμερο 22
ανάμεσα στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ.
Κοιτάω μόνο το πάτωμα.
Και χωρίς να σε βλέπω
ξέρω ότι είσαι κάπου εδώ κοντά.
Όλη μας η ζωή 
ένα άσκοπο περπάτημα
στους διαδρόμους των απορρυπαντικών.
Με κούρασε η κολόνια σου.
Θα φορέσω μαύρο μαντίλι
και με δάκρυα στα μάτια,
από την ασφυκτική ατμόσφαιρα,
θα κηρύξω επανάσταση.
Δε θα μου βάλω τιμή.
Στον διάδρομο με τις προσφορές
θα βρεις φθηνή αγάπη.

Δε με πουλάω αυτή τη φορά.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Αφύσικο σπίτι


Πάμε να κάνουμε
κάτι όμορφο.
Όταν οι άλλοι φοβούνται
να κάνουν
την αλλαγή.
Το πάμε σερί.
Θα μπεις στον ρυθμό.
Και θα χορέψεις.
Με όνειρα ντυμένος.
Και με υγρά μάτια.
Κάτω από ζωγραφιές
και αναμνήσεις
που δεν ζήσαμε ακόμα.

Ξέρω ένα σπίτι
που ονειρεύομαι καιρό.
Δεν έχει διεύθυνση
και δεν θα το βρεις στον χάρτη.
Έχει σώματα για τοίχους.
Ανθρώπινα σώματα.
Και για παράθυρα
τα μάτια μας.
Που σας κοιτούν
με λύπηση
γιατί φοβάστε το διαφορετικό.
Φοβάστε εμάς
που έχουμε γυάλινα όνειρα.
Σπάνε εύκολα.
Αλλά λάμπουν.
Και μπορείς να δεις την ζωή σου
να διαθλάτε μέσα από αυτά.
Φυσάει απόρριψη.
Η φυγή η μόνη λύση.
Από αφύσικους ανθρώπους.
με παραλογισμό για φύση

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ψάχνω τίτλο για κάτι μπλε σκούρο

Κοίτα.
Εγώ θα σκοτώσω το κενό.
Και θα σου ψιθυρίσω κάτι
στο σκοτάδι.
Όχι για πολύ.
Θα διαρκέσει λίγο.
Όσο το βράδυ μας.
Τα σημάδια που άφησες
στο δέρμα μου
ακόμη και αυτά
κράτησαν  περισσότερο.

Σου δίνω λιγότερα
και ότι απομένει παίρνω.
Ράβω την ζωή μου
με τα φθηνότερα ράμματα
και περιμένω
να μολυνθώ .
Δε ξέρω τι είναι σημαντικό
και τι θα μου τινάξει τα μυαλά
στον αέρα.
Ξέρω ότι κλαίω.
Δε σου κλαίγομαι.

Ο ένας με σημάδεψε.
Ο άλλος με άφησε πίσω.
Και ο άλλος με πέρασε απέναντι στο δρόμο
για να με γυρίσει
πάλι πίσω
από εκεί που ξεκίνησα.

Ξερνάω
και λούζομαι με ότι βγάλω.
βγάζω αλήθειες
Αίμα
Και συνήθειες.
Συνήθειες μιας ζωής
ενός άσχημου πρωταγωνιστή
που πάντα τον τρόμαζαν οι κομπάρσοι.
                               
Καπνίζω τα πιο όμορφα τσιγάρα
για να νοιώσω λίγο όμορφος.
Τουλάχιστον μέσα μου.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

E for Glow

Κομμένα λόγια
για ανθρώπους που δεν άκουσαν.
Καμένες ώρες
για ψυχές που δεν το άξιζαν.
Χαμένες σκέψεις
για πληγές που με στιγμάτισαν.
Τρύπια χέρια
για ζωές που δεν προσπάθησαν.
Θέλω να με χτυπήσεις
Εδώ
Εδώ
Εκεί
Και εδώ ξανά.
Μήπως και πεθάνω ξανά.
Γιατί ξανά βαρέθηκα να ζω.
Είναι αυτή εκεί
εκείνη
Που το όνομα της
Δηλώνει την πραγματική της ιδιότητα
Λάμπει
Αλλά το κρατάει κρυφό
Πρέπει να δεις μέσα της
Για να σου φωτίσει τον κόσμο
Κάποτε την έκοψα σε μικρά κομμάτια
Και την κάπνισα
Κοιμάται περίεργα
Και δεν ξοδεύει τον εαυτό της εύκολα
Δε συνηθίζει να ζωγραφίζει το πρόσωπο της
Για να δήξει στον κόσμο αυτό που είναι
Ψιτ ! Εσύ
Ναι εσύ
Είναι όμορφη η ζωή
Να το θυμάσαι
               *
Εμένα οι φίλοι μου
Είναι τα πορτοκαλί φώτα της πόλης
Και αν το βράδυ χάνεσαι
Ξέρεις τουλάχιστον
ότι δεν προχωράς
στα τυφλά
Περιμένω να χαθώ
για να τους βρω ξανά
Λίγο σκοτάδι να κεράσω ;

Ψιτ ! εσύ
Ξανά εσύ
Ναι
Να το θυμάσαι

Και ας ξεχνάς να θυμηθείς

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Ζαλισμένο άρθρο 334

Στη υγειά μας μωρό μου.
Πως περνάς ;
Σήμερα θυμήθηκα
τα χρώματα που έβλεπα
στο κεφάλι σου.
Και άλλα τόσα που ένοιωσα.
Τι είμαι ακριβώς ;
Μπορείς να με ορίσεις ;
Ζω την κάθε μου μέρα
σαν αύριο να ξημερώνει Δευτέρα.
Με το ίδιο άγχος.
Από το δημοτικό.
Αλλά σήμερα είναι Παρασκευή.
Και σαν Παρασκευή θα την ζήσω.
Βρες την λογική στις λέξεις μου.
Με είπαν εύκολο
χωρίς να ξέρουν
πόσο δύσκολο μου είναι.
Δεν έχω πάρει τίποτα.
Μπορώ να στο ορκιστώ.
Μόνος νοιώθω γαμώτο.
Θα καταλάβεις την ζωή μου
όταν σου βάλω ένα πιστόλι
στο στόμα
και σου πω τραγούδα.
Πως νιώθεις ;
Είναι αρκετά ρεαλιστικό ;
θα μετρήσω τον χρόνο σε τσιγάρα
και ουσίες που με διαλύουν.
Σε αντικατέστησα με ουσίες μωρό μου.
Τις ίδιες ψευδαισθήσεις μου προκαλούν
αλλά χωρίς να με σκοτώνουν αργά.
Μπαμ και κάτω.
Μη μετράς τις τρύπες
στα χέρια μου.
Κάθε μέρα
και μία παραπάνω.
Στο κεφάλι μου κοίτα.
Εκεί θα ανοίξω μεγαλύτερη.
Και βάση Ποινικού Κώδικα
θα σε βγάλω μια και καλή.
Γυαλιά στα χέρια μου
Αίματα στο πάτωμα
Χρώματα στις σκιές μας
Το γκρι σου
δεν υπάρχει πια.
 Έξωση
από το κεφάλι μου.

Βαρέθηκα τις Δευτέρες μας.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

70 μπλε σκούρες γραμμές

Άνθρωποι διάφανοι.
Άνθρωποι περαστικοί.
Άνθρωποι ακροβάτες.
Όλοι τους τρομακτικοί.
Δε διακρίνεις χρώματα
στα πρόσωπά τους.
Όμως βλέπεις καθαρά
κάτω από το δέρμα τους
όλο το νευρολογικό τους σύστημα.
Και εγώ
στον πάτο μιας αντεστραμμένης πυραμίδας
περιμένοντας καιρό.

Ας μιλήσουμε για την σκιά.
Ένα κράμα
ζωής που έρχεται
και ζωής
που έχει ήδη σβήσει.
Όλη η σκηνογραφία του κόσμου
εμπνευσμένη από αυτόν.
Δεν είναι πρωταγωνιστής.
Όλη η παράσταση έχει γραφτεί για αυτόν.
Δεν έχει υπόσταση.
Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτόν.
Δεν είναι άνθρωπος.
Συγγραφέας είναι.
Και κάποτε έγραψε αυτό :

Άνθρωπος φτιαγμένος από γυαλί
Σήμερα πάλι
Ξύπνησα ιδρωμένος
Σήμερα πάλι
Είδα όνειρο ότι έπεφτα
Σήμερα πάλι
Ένιωσα το γκρι της ξεφτίλας
Σήμερα πάλι
Θα πω αύριο
Πάλι αύριο λοιπόν
Μήπως και οι λέξεις
Βγάλουν κάποιο νόημα
Θα μετρήσω ανθρώπους
Για τους οποίους υπάρχω
Μήπως και με πάρει
Ο ύπνος ξανά
Ένα
Δύο
Παύση
πάλι από την αρχή
Καληνύχτα
Θα σε δω ξανά
Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη
Αύριο
Πάλι αύριο
Καληνύχτα
Πάλι
Και από το τέλος στην αρχή ξανά

Αν θέλεις να κρατήσεις κάτι
κράτα αυτό.
Είναι οριακά όμορφο
αλλά αρκετά αληθινό.
Θα πεθάνω για πολλούς
όμως για έναν θα ζω.
Και αν χαθώ στον πάτο
κράτα αυτό.
Περιμένω
να πεθάνω
και ξανά να γεννηθώ.

Περίμενε
ή σκότωσέ με.
Δε μοιάζει λογικό.
Είναι όμως όλα

όσα με έμπνευσες να πω

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο

Αισθητική νοσοκομείου
Παντού               
Και δε μπορώ να ταυτιστώ
Άσπρο παντού
Μπορείς να δεις την ζωή σου
Μέσα από την μπλούζα μου
Την ζωή που δεν έζησες
Και άλλες τόσες
Που δεν προσπάθησες να ζήσεις
Φτάνει για σήμερα
Η παθητική μου στάση
Τα καταστρέφει όλα
Όλα όσα ζήσαμε
Και αυτά που λέγαμε
 ότι θα καταφέρουμε
μα δε καταφέραμε τίποτα
Και χορεύουμε στον δρόμο
Στο ρυθμό της
Τζούντι Γκάρλαντ
Με έναν ψυχαναγκασμό στα μάτια
Μη τυχών
Και διαφέρουμε από το σύνολο
Ένα σύνολο κανόνων
Και διαταγών
Ήμαστε άχρηστοι
Άχρηστοι
Κοίτα
Το βλέπω καθαρά πλέον

Φάγαμε τη ζωή μας κλαίγοντας
Επειδή λέει δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα σωστά
Όσο άχρηστος και αν νοιώθω
Όσο μικρός και αν φαίνομαι
Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο
Θα διαλέξω εγώ τον θάνατό μου
Δε θα κάτσω άλλο να κλαίγομαι

Τώρα όμως μιλάω για σένα
και για μένα
Αν περάσεις καμιά βόλτα από εδώ
Και σου λείψω ξαφνικά
Ψάξε με
Θα είμαι κάτω από το χρώμα σου
Εκείνο το χρώμα
που μυρίζει παράνοια
Ανάβω τσιγάρο
Και σου χαμογελάω
Καληνύχτα

Θα τα πούμε σε μια άλλη βροχή

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Το παραμύθι που δεν άρχισε ποτέ

Σας μιλάω από ένα ασφαλές σημείο
Μιλάω με χρήσιμα λόγια
και άχρηστες λέξεις
Για έναν κόσμο που δε θα δείτε ποτέ
Αδράνεια
και ίσιες γραμμές
Δε φταίτε εσείς
Η αισθητική σας φταίει
και η οπτική σας γωνία
Μπορείς  να διαλέξεις
Η ιστορία μου δεν έχει ούτε αρχή
ούτε τέλος
Όπως η ζωή μας
αρχίζει και τελειώνει με αυτό ˙

Είμαι 5 χρονών
5 χρονών
Έχω πληγές στα δάχτυλα
Και φτύνω αίμα
Δε κλαίω
Οι φίλοι μου είναι νεκροί
Είμαι 12 χρονών
12 χρονών
Μου μάθανε να διαβάζω
Μέχρι να μην αντέχω άλλο
Φοράω παπούτσια μέσα στο σπίτι μου
Αθλητικά
Επειδή δε μπορώ να τρέξω
Στον δρόμο
Είμαι 30 χρονών
30 χρονών
Είμαι χρήσιμος μου είπαν
Αλλά νιώθω αριθμός
Ένα ψηφίο
Ανάμεσα σε 4 άσπρους τοίχους
Είμαι 63 χρονών
63 χρονών
Δε νιώθω τίποτα
Ακόμα να μάθω πώς να αγαπάω
Θα φταίει που δεν άλλαξα
Δε κλαίω
Δε μπορώ άλλωστε
Είμαι νεκρός από την γέννα μου
Προσπάθησε να δεις
Και ίσως καταλάβεις
Μη φοβάσαι να γδυθείς μπροστά μου
Ήμαστε γυμνοί από την πρώτη μας μέρα
Και μέσα στο σκοτάδι
Μόνο εμείς θα φωτίζουμε
το παραμύθι

που δεν άρχισε ποτέ

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Και πάλι παιδί

Κλειστήκαμε σε λευκά κελιά
Που τα ονομάσαμε ιδέες
Και αν δε πεθάνουμε για αυτές
Θα λέμε
Ψιθυριστά
Μόνο ψιθυριστά
Σ αγαπώ
Ο ένας στον άλλον
Για πάντα
Καταδικασμένοι
Να γίνουμε
Αυτό που φοβόμασταν μικροί

Κι όμως
Θα μαλώσω ξανά
με τα παιδία
Για το ποιος θα τα φιλάει
Κι όμως
Πάλι εγώ θα τα φιλάω
Ένα ένα
Αργά
Μέχρι το πεντακόσια
Κι όμως
Έγινα αυτό που οι γονείς μου
Μου μάθανε να φοβάμαι
Κι όμως
Ονειρεύομαι ακόμα μαμά
Όσο και αν θέλεις
Να με κρατάς ξύπνιο
Κι όμως
Αυτά τα τέρατα
που δε κατάφερες ποτέ
να σκοτώσεις
κάτω από το κρεβάτι
είναι αυτά που πασχίζεις πλέον
να τους μοιάσω

Δε μου μένει επιλογή
Θα βάλω φωτιά στο δέρμα μου
Για τι βαρέθηκα να καίγομαι από μέσα
Επανάσταση του Εγώ
Η τελευταία μου παράσταση
Αυλαία
Φώτα

Και πάμε

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Ο τρελός ακροβάτης

Ακροβατώ
Στα καλώδια
Μιας παρατημένης πόλης
Θα έλεγες ότι δε βλέπεις χρώματα
Πουθενά
Εγώ όμως βλέπω
Γκρι
Μόνο γκρι
Να πνίγει τα πάντα
Σιγά σίγα
Γκρι ουρανοξύστες
Γκρι αέρας
Γκρι ζωή

Νόμιζα με είχες νικήσει
Η ατμόσφαιρα
Είναι γεμάτη
Από τοξικές σκέψεις
Και μνήμες
Έτσι κάθε βράδυ
Βγαίνω
Μήπως και πνιγώ
Από την απομόνωση
Χρειάζομαι μπογιές
Και φυτά
Για να ξαναφτιάξω
Την πόλη μου
Όχι πόρτες
Ούτε τοίχους
Τίποτα που να με περιορίζει
Σε αυτή την πόλη
Θα μυρίζει παντού αγάπη
Εσένα όμως η αγάπη σε σκοτώνει
Για αυτό μωρό μου
μη την πλησιάζεις πολύ

Θα ζούμε μαζί
Σε μια σπηλιά
Χωρίς καθαρό αέρα

Θα είμαι εγώ εκεί
Αυτός που έλεγες
Πως τα κάνει όλα ωραία

Θα ζω μια άλλη ζωή
Μη σκοτώνεις άλλους
Σκότωσε ξανά εμένα

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Ένα κείμενο για έναν μεγάλο μικρό άνθρωπο

Δε ξέρω τι περίμενες από εμένα
Ότι είχα στο έδωσα
Στο είπα
Στο έδηξα
Μάλλον έπρεπε να πω,
ναι !
Γαμήσου με όσους θέλεις,
ναι !
Μη με αγαπήσεις ποτέ,
όχι !
Εγώ θα σε αγαπάω για πάντα,
ναι !
Και ας μη καταλαβαίνω τι θέλεις,
ΌΧΙ..
Είσαι μικρός
Δεν έχεις εμπειρίες
Δεν έχεις ζωή
Δεν έχεις αξία
ΕΙΣΑΙ ΛΙΓΟΣ
 Τελικά αξίζω ή όχι ;
Θα μου πει κανείς ;
Πως πρέπει να είμαι ;
Πως πρέπει να μιλάω ;
Πως πρέπει να φέρομαι ;
Πως πρέπει να γίνω για να μοιάζω με εσάς ;

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΜΟΙΑΣΩ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΘΕΛΩ
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ

Είσαι μικρός
Δεν ξέρεις τίποτα
Είσαι μικρός
Δε μπορείς να καταλάβεις

Θάνατοι χωρίς ουσία
Ξερατά
Ιδρώτας
Νεύρα
Και λευκή κατάθλιψη
Στο είχα πει
Είμαι φτιαγμένος από στάχτη
Και καπνό
Πάω μόνο εκεί
Που ο αέρας μου επιτρέπει να πάω

Σκέφτηκα πολύ
Αν πρέπει να σου απαντήσω ή όχι
Δε με νοιάζεις
Οπότε δεν ασχολήθηκα
Αλλά νομίζω κάτι θέλω να σου πω.
Όσο λίγο και αν θέλουν να με λένε.
Αποδομώντας  τον ίδιο μου τον εαυτό.
Το πολύ σας είναι λίγο..

Δε πλανιέμαι !

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Χώμα απο χρώματα

Στιγμή αναμονής
Όταν περιμένω τρομάζω
Πες το μου
Μη με λυπάσαι
Μελοποίησε τη φαντασία σου
και πες το μου με νότες
Όπως και να έχει όμως
το ξέρω από τώρα
Φάλτσα θα μου ακουστεί
Όντως δε σε θέλω εδώ
Όντως δε με ρώτησες
Κανείς σχεδόν δε ξέρει τι εννοώ
Κανείς σχεδόν δε ξέρει για τι χρώμα γράφω
Ούτε εσύ
Μάλλον ούτε εγώ
Ξεφτίλα
Παράκρουση
Και επαναλαμβανόμενοι θάνατοι
Ελλάδα-Αγγλία


Μηδέν-Ένα

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Υποτονικά

Άνθρωποι τσιγάρα
Σε γεμάτο τασάκι
Αν δε καπνίζεις δε καταλαβαίνεις
Κάθε τζούρα μία απώλεια
Μία συγχώρεση
Μια μέρα θα γνωρίσεις  τον έρωτα έλεγαν όλοι
Ψεύτες
Δε συγχωρώ κανέναν σας
Μου δώσατε φτερά
Για να με δείτε να τσακίζομαι
Κάθε φορά που σε γνωρίζω είμαι άλλος
Δεν είμαι εγώ
Ποτέ δεν ήμουν
Πες μου την αλήθεια
Ποιόν εαυτό μου προτιμάς ;
Κάθε άνθρωπος και ένα τρένο
Η ζωή είναι στάσεις
Και σταθμοί
Για εσένα στάση ήμουν
Κάθομαι και σου γράφω κοιτώντας έξω από το παράθυρο
Γλυκιά η ζωή ε ;
Όλα είναι ήρεμα εδώ
Κανείς δε μιλά
Επικρατεί παντού στον κόσμο ησυχία
Για πόσο ακόμα ;
Αρχίζω να φοβάμαι
Τα πάντα είναι ήρεμα εδώ

-Ακούει κανείς ;
-Θέλω μία ακόμα ευκαιρία
-Ακούει κανείς ;
-Ας μου απαντήσει κάποιος
Σιωπή
Όπως πάντα
Σιωπή
Και μέσα στο απόλυτο κενό
Μια φωνή βιάζει την ησυχία

«Επόμενη στάση η απομόνωση»

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Η ιστορία του Γκρι

Μιλάμε
Πονάμε
Μα δε λέμε τίποτα
Περιμένουμε κλαίγοντας πίσω από μια χαμογελαστή γκριμάτσα
Όχι χαρούμενη
Χαμογελαστή
Μα μέχρι πότε θα περιμένουμε ;
Μέχρι πότε ;
-Μήπως φταίω εγώ ;
-Όχι αγάπη μου. Όλο οι άλλοι φταίνε
όλο οι άλλοι
πάντα οι άλλοι
-Την επόμενη φορά όμως θα γίνω ακριβός αυτό που θέλεις.
Να το ξέρεις

Κάτσε κάτω και κλείσε τα μάτια
Μη νιώσεις τίποτα
Απλά άκου
Άκουσε αυτόν που ανασαίνει δίπλα σου
Τώρα κλαίει
Άκουσε καλά
Βουβές κραυγές κάνουν κρότο όταν πέφτουν στο πάτωμα
Η σιωπή του ουρλιάζει ένα όνομα
Και ένα χρώμα
Γκρι
-Γιατί να μη σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ;
-Μου θυμίζεις εμένα
-θέλω να σε ξαναδώ
-Δε φταις εσύ, απλά ο κόσμος είναι ηλίθιος
 Δε φταις !
Ποτέ δε φταις !
Εσύ δε φταις ποτέ !

Έχω μια ιδέα για την επόμενή μας νύχτα.
Θα ξαπλώσεις δίπλα μου και θα μου πεις
Πως η ευτυχία πονάει
Θα μου πεις να μην αφήνω τους άλλους να μου δίνουν φτερά
Γιατί μπορούν να μου τα σκίσουν όποτε γουστάρουν
Θα μου πεις πως το μόνο που ήθελες ήταν να γεμίσεις ένα κενό σου
Ότι δε θέλεις να με ξαναδείς ποτέ
Μέτα θα σηκωθείς για να φύγεις πάλι
Και πριν με ξεχάσεις ξανά
Θα μου πεις όλη την αλήθεια κρυμμένη σε μία φράση

-Τελικά μικρό μου, ίσως να φταις λίγο και εσύ !
Και έτσι το γκρι 
θα γίνει πάλι μαύρο μετά.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Ποίηση φτιαγμένη από σώματα

Διαστροφή
Καμία ενοχή
Αποτυπώματα ζωής
Πάνω σε γκρίζους ανθρώπους
Βλέμματα γεμάτα ύπαρξη
Ροζ όνειρα
Μοβ πραγματικότητα
Μαύρη ζωή
Μας αναγκάζουν να πονάμε
Και εμείς κάναμε τον πόνο απόλαυση
Φοβόμαστε μη πληγωθούμε
Και πληγώνουμε για να μη φοβόμαστε
Σύννεφα καύλας
Μεθυσμένη οργή
Απόπειρες  χυδαιότητας
Άνθρωποι ανταλλάζουν σάλια
Και αγκαλιάζονται
Αγόρια ερωτεύονται αγόρια
Κορίτσια ερωτεύονται κορίτσια
Πόνεσέ με..
Αγάπα με..
Πλήγωσέ με..
Δε φοβάμαι..
Μη τους πιστεύεις
Τελικά τα αγόρια κλαίνε

Το είδα με τα μάτια μου

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Παρόλο που.. τι ;

Μυρίζει σκόνη και καμένο ξύλο
Είναι αυτός είπα μέσα μου
Κοίταξα γύρω μου και δεν είδα τίποτα
Μόνο δέντρα να χαϊδεύονται με τις άκρες των κλαδιών τους
Μετά έκλεισα τα μάτια μου και πίεσα τον εαυτό μου
Τον πίεσα πολύ μέχρι που άρχισα να κλαίω
Μετά δεν ένοιωθα τίποτα
Το τραγούδι έλεγε
Θα σκάσω προκειμένου
Να μάθεις ότι μου λείπεις
Προκειμένου να μάθεις
Πως στην καρδιά μου
Κάνεις πάντα ρουλ.
Ρώτησα τον κόσμο για εσένα
Μα το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω με τι χρώμα σου μοιάζω
Δε σε ρώτησα αν και είχα την ευκαιρία
Προτιμούσα  να σε κοιτάζω μόνο
Και να σε ακούω να μιλάς
Κατάντησα βαρετός
Κατάντησα να με βαριέμαι και εγώ ο ίδιος
Δε μπορώ άλλο περίμενε
Θέλω να το ζήσω
Μπορώ ;
Δε μου αξίζει ;
Μας αξίζει μια άλλη ζωή ρε γαμώτο μου
Μια ζωή χωρίς  περίμενε
Μια ζωή που θα είμαστε εμείς

Και όχι πάντα οι άλλοι

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Στην Άκρη

Μου θυμίζεις το πρώτο μου αγόρι
Και το πρώτο μου φιλί
Τι και αν δε βλέπαμε ;
Ήξερα ότι είσαι λίγα χιλιόμετρα δίπλα μου
Ζούμε μέσα στην αντίφαση
Και νομίζουμε πως κάποιος νοιάζεται πραγματικά
                                                      ΚΑΝΈΙΣ δε νοιάζεται μωρό μου
                                                                                        ΟΎΤΕ ΕΣΎ
 Γιατί να δένομαι πάνω σε καράβια ;
Θα ξεκινήσω να δένομαι σε πιο βαριά πράγματα
Σε κτίρια
Σε πόλης ολόκληρες
Θα ανασαίνω μέσα από την ασφάλειά μου
              Ποιος ;
                 Κανείς
Μου είπες δε ξέρεις τι σου θυμίζω
Έβλεπα μπλε
Κόκκινο
Πράσινο
Και πορτοκαλί
Αρκετό πορτοκαλί
Είδες ;
Μοιάζουμε και σε αυτό !

Και πάνω που είπα μεγαλώνω
Με έκανες να νιώσω τόσο δα μικρός !
Σε νοιάζει ;
Αλήθεια
Σε νοιάζει ;
ΌΧΙ
Κανείς
Ποτέ
Πραγματικά
Κανείς
Για εμένα
Ποτέ
Και πάνω που είπα ομορφαίνω
Με έκανες να νιώσω τόσο άσχημος
Ίσως έτσι λειτουργεί τελικά ο κόσμος
Μαθαίνει να φεύγει
Για να μη μάθει να ξεχνάει..